Κυριακή 31 Μαρτίου 2013

The Library (1960)


Ο αριθμός των εικόνων που απεικονίζουν βιβλία, αναγνώστες, βιβλιοθήκες κτλ. τείνει προς το άπειρο. Όπως ακριβώς συμβαίνει και με τα βιβλία που αναφέρονται σε βιβλία, αναγνώστες, βιβλιοθήκες κτλ. Οι εικόνες μπορεί να είναι πίνακες ζωγραφικής, φωτογραφίες ή ακόμα και χειροποίητες δημιουργίες από τα πολύ παλιά χρόνια έως σήμερα.
Στον πίνακα αυτόν ο Αμερικάνος Jacob Lawrence (1917-2000) παρουσιάζει ένα γεμάτο σιωπηλούς αναγνώστες αναγνωστήριο βιβλιοθήκης. Το αναγνωστήριο μπορεί να ανήκει στην 135th Street Library που είναι και η πρώτη αμερικάνικη βιβλιοθήκη η οποία περιέχει μια σημαντική συλλογή αφρoαμερικανικής λογοτεχνίας. Εκτός από λογοτεχνικά βιβλία, η βιβλιοθήκη περιέχει και βιβλία αφρικανικής τέχνης ένα από τα οποία φαίνεται να μελετά η όρθια φιγούρα στο κέντρο του πίνακα, που μπορεί - ποιος να ξέρει σίγουρα - να αντιπροσωπεύει και τον ίδιο τον ζωγράφο.
Ένα αναγνωστήριο γεμάτο χρώματα, ανθρώπους, βιβλία, όπως ακριβώς θα έπρεπε να είναι όλες οι βιβλιοθήκες του κόσμου.

Τρίτη 26 Μαρτίου 2013

Λόγια για την εθνική εορτή, με βιβλιοθήκες

Και επειδή δεν ταίριαξε η ανάρτηση της Καθαρής Δευτέρας είπα να ταιριάζει, κάπως να είναι στο πλαίσιο, με την εθνική γιορτή της 25ης Μαρτίου 1821 η επόμενη ανάρτηση. Προσφέρουν οι γιορτές την αφορμή να σκεφτούμε, να θυμηθούμε και να δούμε τα πράγματα με νέα οπτική. Να παρακολουθήσουμε την πορεία του περιεχομένου του εορτασμού μέσα στο χρόνο. Ακόμα, να βάλουμε νέες παραμέτρους και διαστάσεις, σκεπτικισμό και αναθεώρηση. Μας δίνουν την ευκαιρία να ανατοποθετηθούμε απέναντι στο παρελθόν σε σχέση με το παρόν. Όλα αυτά και άλλα. Θρησκευτικές και μη γιορτές δεν τις θεσμοθετούμε απλά για να επαναλαμβάνουμε τα ίδια και τα ίδια, να αναμασάμε τα τσιμεντοποιημένα στερεότυπα που προκύπτουν, συμπεριφορές και ιδέες που κάποτε βρίσκονταν σε αρμονία με τις επιταγές άλλων καιρών. Γιατί τότε οι γιορτές, όχι μόνον χάνουν το ενδιαφέρον τους, γίνονται βαρετές επαναλήψεις αλλά ακόμα στέκονται εμπόδιο για εκείνη την νέα αυτογνωστκή συλλογική αντίληψη που μας οδηγεί στο μέλλον.
Ροκανίζω, αργά είναι αλήθεια τα βιβλία του παζαριού της πλατείας Κοτζιά.
Μεταξύ άλλων, προς το ποσό των τριών ευρώ, με τράβηξε μια προσεγμένη ανατύπωση του 1991 από τις εκδόσεις Εκάτη, χωρίς άλλες προσθήκες, σχόλια, πρόλογο, επεξηγηματικές σημειώσεις και τα παρεμφερή των επανεκδόσεων, του βιβλίου του Δ. Βικέλα, με τίτλο Από Νικοπόλεως εις Ολυμπίαν. Επιστολές που απεύθυνε στον Γάλλο φίλο του Πολ Όλλεντορφ κατά την διάρκεια ταξιδιού στην Ελλάδα την Άνοιξη του 1884, και ο ντε Σεν Ιλέρ τον παρακίνησε να δημοσιεύσει και στα ελληνικά. Εξήντα γεμάτα χρόνια μετά την Ελληνική Επανάσταση και σύσταση του νέου ελληνικού κράτους, ο Βικέλας κάνει συγκρίσεις, παρατηρεί με ενδιαφέρον τις αλλαγές συμπεριφορών, καταγράφει τα σημάδια ανάπτυξης στους τομείς των μεταφορών, της γεωργίας, του εμπορίου, των τεχνών και επιστημών. Από τον θεματικό πλούτο των αναφορών, όπως όλοι στο σημείο αυτό καταλαβαίνουμε, επικεντρώνομαι σε μνείες για βιβλιοθήκες. Ναι, υπάρχουν και βιβλιοθήκες ή μάλλον καλύτερα ευχή δημιουργίας βιβλιοθηκών. Φαίνεται, λοιπόν, ότι γινόταν μια κουβέντα για τις ανασκαφές και τα ευρήματά τους σε όλη την Ελλάδα. Μια μερίδα υποστήριζε ότι τα αρχαιολογικά ευρήματα θα έπρεπε να συγκεντρώνονται στην Αθήνα, κυρίως για λόγους ασφαλείας. Στον αντίποδα, η άλλη μερίδα διατεινόταν πως θα έπρεπε να παραμένουν στους χώρους τους και εκεί επιτόπου να δημιουργούνται μουσεία και παραθέτω «δεν θα είναι ο εις έκαστον Μουσείον σχηματισμός βιβλιοθήκης, περιεχούσης ικανά βοηθήματα διά τας πρώτας των αρχαιολογούντων μελέτας» (σ. 157). Οι βιβλιοθήκες των μουσείων θα αποτελούσαν κίνητρο για τους επιστήμονες ώστε να επιθυμούν να πηγαίνουν και να παραμένουν στους τόπους των ανασκαφών, εφόσον θα μπορούσαν να εργαστούν με σύγχρονες συνθήκες έρευνας. Ιδέα λογική και χρήσιμη και ίσως να είχε αποδώσει αν είχε εφαρμοστεί. Αφορμή για την πρόταση του Βικέλα ήταν η επίσκεψή του στους χώρους της Ολυμπίας. Σπουδαίες και περίφημες είναι οι βιβλιοθήκες των ξένων αρχαιολογικών σχολών στην Αθήνα, της Γαλλικής και της Βρετανικής αλλά και των μεταγενέστερων, με κορυφαία την πλούσια και αυστηρή Γεννάδειο Βιβλιοθήκη που είναι ανοικτή με ευρύτατο ωράριο και στους Έλληνες μελετητές. Δανείζομαι τα υπερήφανα και συγκινητικά λόγια του Βικέλα για το τέλος της ανάρτησης και μέσα στο πνεύμα της επετείου του ’21 «Το κατ’ εμέ, θα αποθάνω με πίστιν ακλόνητον εις το μέλλον της Ελλάδος. Δεν αρνούμαι ότι ζηλεύω τους μετά πεντήκοντα εκατόν έτη συμπολίτας μου (δηλαδή εμάς!!), αλλ’ όταν σκέπτωμαι πώς οι πατέρες των πατέρων ημών διεβίωσαν, εν τω μέσω της αδημονίας και της πικρίας δουλικών ημερών, παρηγορούμαι ότι ανήκω εις την πρώτην γενεάν των επί της γης ελευθέρας γεννηθέντων Ελλήνων.» (σ. 200).

Κυριακή 24 Μαρτίου 2013

Για φανατικούς βιβλιόφιλους

Η ιστορία των ex libris ξεκινά παράλληλα με την ιστορία της τυπογραφίας.
Οι έντυπες ετικέτες που τοποθετούνταν συνήθως πίσω από το εξώφυλλο των δερματόδετων εκδόσεων, αποτελούνταν από περίτεχνες εικόνες που σήμερα απασχολούν την ιστορία της τέχνης. Συνήθως απεικόνιζαν ένα αγαπημένο θέμα του αναγνώστη, άλλοτε απεικόνιζαν τον ίδιο τον αναγνώστη κυριολεκτικά ή μεταφορικά. Από την αρχή εξέφραζαν την ανάγκη των κατόχων των βιβλίων να αφήσουν ένα δικό τους σημάδι πάνω στο βιβλίο ή να το προστατέψουν από την κλοπή δίνοντας βαριές κατάρες σε όποιον το έπραττε, στην ουσία συνέδεαν ανεξίτηλα το βιβλίο και τον κάτοχο. Από τα πρώτα χρόνια της τυπογραφίας η μαγική σχέση μεταξύ βιβλίου και αναγνώστη είχε δημιουργηθεί, εδραιωνόταν όσο εξελισσόταν η τυπογραφία.
Οι πρωτότυπες αυτές εικόνες δεν έχουν τέλος, πραγματικό στολίδι, κοσμεί τα παλιά βιβλία και τα κάνει να ξεχωρίζουν, ο αναγνώστης κατάφερε να επιζήσει μέσω των βιβλίων του, μήπως αυτός να ήταν και ο βαθύτερος στόχος του γνωρίζοντας ότι τα βιβλία θα παραμείνουν χρόνια αφότου αυτός θα έχει ξεχαστεί;
Μακάρι να υπήρχε ένα ελληνικό βιβλίο που να ερευνούσε τη μαγική αυτή ιστορία που αποδεικνύει τη σχέση βιβλίων - αναγνωστών.
Σήμερα τα ex libris επιβιώνουν ίσως περισσότερο στο εξωτερικό από ό,τι εδώ.
Η πιο απλή μορφή του είναι σε σφραγίδα, γεγονός που ομολογώ ότι δεν είχα σκεφτεί καθώς πάντα είχα στο μυαλό μου ότι τα ex libris είναι μια έντυπη ετικέτα ή έστω ένα αυτοκόλλητο.
Μαθαίνοντας ότι υπάρχει ένα site που ο καθένας μπορεί να πουλήσει αντικείμενα που δημιουργεί, χειροποίητες δημιουργίες, έργα τέχνης, είδα ότι τα ex libris κάθε άλλο παρά ξεχασμένα είναι καθώς ο κατάλογος με τα ex libris stamp περιλαμβάνει δημιουργίες για τον πιο απαιτητικό αναγνώστη, για τον φανατικό βιβλιόφιλο.
Να μερικές δικές μου επιλογές:












Βέβαια αυτό που χαρακτηρίζει τα ex libris είναι η πρωτοτυπία. Κανείς δεν θέλει να υπάρχουν κι άλλες βιβλιοθήκες που να έχουν την ίδια εικόνα. Οπότε παίρνω ιδέες και σπεύδω στο κοντινότερο μαγαζί με σφραγίδες και ξεκινώ να βάζω στα βιβλία μου το δικό μου σημάδι.

Το http://www.etsy.com/  περιλαμβάνει χιλιάδες δημιουργίες που πραγματικά με έχουν εντυπωσιάσει.

Δευτέρα 18 Μαρτίου 2013

Η γραφή και τα εργαλεία της ως εφευρέσεις

Κανονικά σήμερα το θέμα το σωστό θα ήταν το χαρτί των χαρταετών για να τηρηθεί το έθιμο της Καθαρής Δευτέρας. Των χαρταετών που πιάνονται στα ρεύματα αέρα και ανεβαίνουν κουνώντας τις πολύχρωμες, χάρτινες και αυτές, ουρές τους, ψηλά στον ουρανό, ανάλογα με την δεξιοτεχνία του χειριστή της καλούμπας. Θέλει την τέχνη του ο χαρταετός, το μεράκι του. Έχει και το στοιχείο της αναμέτρησης με τα στοιχεία της φύσης. Τέλος πάντων αργά το σκέφτηκα, ας μείνει για άλλη φορά. Σήμερα θα ξεφυλλίσουμε ένα εικονογραφημένο παιδικό βιβλίο γνώσεων, το τρίτο της σειράς «Αναζητώντας τη γνώση» [= «Timelines» στην αγγλική πρωτότυπη εκδοχή του] που έχει τον τίτλο Εφευρέσεις: εφευρέτες και έξυπνες ιδέες (συγγραφέας Πίτερ Τάρβεϋ, σχεδίαση Ντέιβιντ Σαλαρίγι, μετάφραση Βασ. Παπαγιαννοπούλου, εκδόσεις Γ. Αξιωτέλλης και ΣΙΑ ΕΠΕ). Μέσα στην περιδιάβαση των έξυπνων ιδεών, της ανθρώπινης εφευρετικότητας, των πρακτικών και των εφαρμογών, των ποικίλων ικανοτήτων που διαθέτει άνθρωπος προκειμένου να ικανοποιήσει τις ανάγκες του, ανιχνεύονται και εκείνες που συνδέονται με την γραφή. Χωρίς τα μέσα, τα εργαλεία αποτύπωσης του λόγου –της σκέψης και της ομιλίας– δεν είναι δυνατή διάσωση και διάδοσή του. Ήδη από την αρχή, μεταξύ των αρχαιότερων εφευρέσεων της φωτιάς, του αργαλειού, της εξημέρωσης ζώων, της συγκρότησης δομημένων πόλεων, συγκαταλέγεται και η γραφή. Εικονογραφεί τα εργαλεία, παρουσιάζει ένα δείγμα και λέει: «Η γραφή ανακαλύφθηκε στη Σουμερία γύρω στο 3.500 π.Χ. με τη χρήση βελόνας για τη χάραξη μαλακού πηλού» (σ. 7). Στην κλασική εποχή τίποτα, στον μεσαίωνα υπαινικτικά γυαλιά, εικόνες εφευρετών σε χειρόγραφα. Όμως στην Αναγέννηση κυριαρχεί ο Γκούτενμπεργκ, ο στοιχειοθέτης, το κινητά στοιχεία, το πιεστήριο, απλωμένα τα τυπωμένα να στεγνώσουν και λόγια για την προηγούμενη τυπωτική τέχνη των Κινέζων, ολόκληρες σελίδες σκαλισμένες σε ξύλο. Η πληροφορία ότι μεταξύ των ετών 1450 ια 1500 τυπώθηκαν σχεδόν 14.000 βιβλία, εντυπωσιακός αριθμός πραγματικά! Και μια ακόμα εικόνα. Ένα μολύβι από γραφίτη που ήταν σε χρήση από το 1565. Αποτελείτο από ράβδο γραφίτη μέσα σε θήκη, ο πρωτοπρόγονος των μηχανικών. Ο 17ος αιώνας με το τηλεσκόπιο, το μικροσκόπιο, την αριθμομηχανή, τα ρολόγια, το βαρόμετρο αλλάζει το βάθος της ματιάς και εμπλουτίζει τις γωνίες οπτικής. Ακολουθεί η εποχή των μηχανών, βαριών αλλά και φορητών. Οι επικοινωνίες αναπτύσσονται. Ο ηλεκτρισμός αλλάζει την παραγωγή και την καθημερινότητα, η νύκτα φωτίζεται και διευκολύνει την ανάγνωση. Το 1874 κυκλοφορεί η γραφομηχανή στο εμπόριο. Οι σελίδες μιλάνε για τις ανακαλύψεις στον τομέα τη ιατρικής, τη δύναμη του χάλυβα και του αλουμινίου, τις μηχανές εσωτερικής καύσης, μικρές φαινομενικά εφευρέσεις όπως τις ξυριστικές μηχανές, πομπούς και δέκτες ραδιοφώνου, πολεμικές μηχανές, σταθμούς τηλεόρασης. Τα μολύβια διαρκείας, με εσωτερικό μηχανισμό ελατηρίου, που εφευρέθηκαν το 1938 και μέσα σε δύο χρόνια το 1840 κυκλοφόρησαν στην αγορά. Σημαντική αναφορά γίνεται στον ηλεκτρονικό αριθμητικό ολοκληρωτή και υπολογιστή, βάρους 30 τόνων που κατασκευάστηκε το1946. Ο προσωπικός υπολογιστής (P/C) εμφανίστηκε στην αγορά το 1977 από την εταιρεία του μήλου, την Apple. Βλέπουμε και τους ιδρυτές της, Steven Jobs και Stephen Wozniak (γεννημένους την δεκαετία του 1950) που έκαναν μαζική παραγωγή προσωπικών υπολογιστών. Φωτοαντιγραφικά μηχανήματα, ομοιτυπικά-φαξ και μετά το 1980 οι προσωπικοί υπολογιστές αντικαθιστούν τις γραφομηχανές (στο μεταξύ θυμάμαι και τις ηλεκτρικές γραφομηχανές με προτερήματα την ταχύτητα και την δυνατότητα διορθώσεων, αθόρυβες αν και βαριές). Οι υπολογιστές κάνουν παράλληλα και ένα σωρό άλλα πράγματα, έχουν προγράμματα, δυνατότητες, παιχνίδια, δίνουν εντολές σε άλλες μηχανές, συνδέονται με δίκτυα. Κλείνει με ένα κεφάλαιο που αναφέρεται στο άδηλο μέλλον, προς ποια πλευρά θα εξελιχθούν οι εφευρέσεις, ποια κατεύθυνση θα πάρουν είναι θέμα επιλογής, οραματισμού. Στο βιβλίο των εφευρέσεων που διατρέχει την μακρά πορεία από τον αρχαίο κόσμο και φτάνει έως τις ημέρες μας, τα εργαλεία της γραφής είναι με το παραπάνω παρόντα, μαζί με εφευρέσεις που αφορούν την υγεία, την ανάπτυξη, την καθημερινότητα. Η τεχνολογία αφορά και την παραγωγή και διάχυση πνεύματος γιατί και το πνεύμα έχει χρεία υλικού οχήματος.

Πέμπτη 7 Μαρτίου 2013

Ένα λάφυρο με ιστορίες βιβλιοθηκών

Όποιο μέρος και να επισκεφτώ αναζητώ πάντα τις τοπικές εκδόσεις, λάφυρο - ανάμνηση από την περιοχή που επισκέφτηκα.
Περνώντας από τα βιβλιοπωλεία της περιοχής κοντοστάθηκα σε μια ξύλινη βιτρίνα, περιεργάστηκα τα εξώφυλλα των νέων εκδόσεων, δεν ήταν από τα γυαλιστερά.
Μπήκα μέσα με σκοπό να δω. Ένα μικρό βιβλιοπωλείο με λίγα ράφια και δίπλα ακριβώς ένα καφέ που θυμίζει λίγο καφενείο, το όνομα αυτού Χάρτα. Αυτομάτως ήρθε μια σκέψη, νοσταλγία που έδιωξα γρήγορα, το ομορφότερο βιβλιοπωλείο της Κέρκυρας, ο Πλους.
Περιπλανιόμουν στα ράφια και με λύπη διαπίστωνα ότι και εκεί υπάρχουν μόνο νέες εκδόσεις, κάποιες από τις νέες. Αυτό είναι το κακό της επαρχίας, οι παλιοί τίτλοι επιστρέφονται και τα βιβλιοπωλεία γίνονται χώροι προβολής νέων τίτλων. Αχ Αθήνα...
Αυτά σκεφτόμουν όταν έπεσε το μάτι μου κάπου χαμηλά σε ένα εξώφυλλο περιοδικού γεμάτο βιβλία.

Τριμηνία περιοδική έκδοση του Δήμου Βόλου, κάπου το είχα ξανακούσει, αλλά ότι είχε εκδώσει το 2007 τεύχος με αφιέρωμα στις βιβλιοθήκες, σίγουρα δεν το ήξερα.
Να το λοιπόν στα χέρια μου, ένα περιοδικό γεμάτο βιβλιοθήκες, εικόνες από βιβλία και πληροφορίες. Υπεύθυνοι μερικών ιστορικών βιβλιοθηκών της ελληνικής περιφέρειας γράφουν. Μεταξύ αυτών και τρεις βιβλιοθήκες του Πηλίου. Τρεις γεμάτες ιστορίες βιβλιοθηκών που με λίγες λέξεις θα αφηγηθώ εδώ.


Η ιστορία της Δημόσιας Βιβλιοθήκης της Ζαγοράς ξεκινάει το 1762.
Το έτος ιδρύσεως της βιβλιοθήκης συνδέεται με τον Ιωάννη Πρίγκο, ο οποίος από πολύ νωρίς εγκατέλειψε το μέρος όπου γεννήθηκε με σκοπό να ταξιδέψει και να μορφωθεί. Εγκαθίσταται στο Άμστερνταμ όπου πλουτίζει από το εμπόριο. Φανατικός αναγνώστης, αγαπάει το βιβλίο και τα γράμματα και αποφασίζει να κάνει μια μεγάλη δωρεά. Μέσα σε μπαούλα στέλνει με καράβι στο χωριό του χρήματα, εποπτικά όργανα και κυρίως βιβλία. Δερματόδετοι τόμοι όλων των κατηγοριών συγκεντρώνονται με φροντίδα και στέλνονται προκειμένου να χρησιμεύσουν στη λειτουργία ενός σχολείου ανώτερου, πολύτιμα εφόδια για σπουδαστές και δασκάλους.
Η Δημόσια Βιβλιοθήκη Μηλεών "Ψυχής Ακός" συνδέεται ιστορικά με τη Μιλιώτικη Σχολή που ιδρύθηκε το 1815 από τους Άνθιμο Γαζή, Γρηγόριο Κωνσταντά και Δανιήλ Φιλιππίδη, οι οποίοι συνέβαλαν από το εξωτερικό, υποκίνησαν τη δημιουργία της σχολής και εμπλούτισαν τη βιβλιοθήκη της. Η σχολή λειτούργησε έως το 1834, ενώ από το 1881 έως το 1943 στο κτίριο λειτουργούσε το δημοτικό σχολείο των Μηλεών. Σήμερα η βιβλιοθήκη στεγάζεται στο κτήριο που ανεγέρθηκε το 1928 με έξοδα της Μηλιώτισσας Κρυσταλλίας Οικονομάκη.
Το Δημοτικό Σχολείο της Δράκιας Πηλίου έχει να αφηγηθεί μια παράξενη ιστορία για τη βιβλιοθήκη που συστεγάζει. Πρόκειται για 470 σπάνια βιβλία τα οποία αιώνες περιφέρονται υπομονετικά περιμένοντας. Πρόκειται για τα βιβλία που δώρισαν στο σχολείο οι Χατζηαποστόλου ή Αποστόλου και Μακρή. Το 1886-7 κατασκευάστηκε βιβλιοθήκη και τα βιβλία απέκτησαν κατάλογο, καταγράφηκαν  και εγκαταστάθηκαν στο Σχολαρχείο έως το 1929. Τότε ήταν που τα Σχολαρχεία καταργήθηκαν για να δημιουργηθούν τα Ελληνικά σχολεία. Τα βιβλία παρέμειναν στο κτήριο του Σχολαρχείου αλλά πριν την κατεδάφιση του μεταφέρθηκαν στο γυναικωνίτη της εκκλησίας για να προσευχηθούν για την επόμενη τύχη τους. Εκεί παρέμειναν μέχρι το 1937, μέχρι την ανέγερση του νέου σχολείου. Φαίνεται όμως πως οι επί χρόνια προσευχές τους στο γυναικωνίτη δεν εισακούστηκαν και το 1955 το σχολείο που τα στέγαζε καταστράφηκε από σεισμό και τα βιβλία επέστρεψαν να συνεχίσουν τις προσευχές. Το 1960 μεταφέρθηκαν στο νέο σχολείο και εκεί παραμένουν έως σήμερα, κλεισμένα σε μεταλλικές βιβλιοθήκες, στολίζουν τους τοίχους των τάξεων του δημοτικού. Ακόμη περιμένουν.

Έτσι συμβαίνει με τις βιβλιοθήκες στην Ελλάδα, εγκαταλελειμμένες στην τύχη τους, γεννήθηκαν και ζουν εξαιτίας ορισμένων ανθρώπων που πιστεύουν ότι τα βιβλία θα φέρουν την αλλαγή.

Κυριακή 3 Μαρτίου 2013

Ένα βιβλίο αφηγείται...


Λίγοι είναι εκείνοι που μπαίνουν σε ένα βιβλιοπωλείο και κατευθύνονται προς τα ράφια για να διαβάσουν ράχες. Ακόμη κι εγώ, τις περισσότερες φορές στέκομαι στα βιβλία που είναι προβολή στα κεντρικά σημεία, στις νέες εκδόσεις, λες και ξέρω όλες τις παλιές και μου λείπουν οι νέες.
Ακόμα και όταν κοιτάω τα ράφια, δεν βλέπω στην πραγματικότητα τίτλους, το όμορφο θέαμα κοιτώ. Χρώματα το ένα δίπλα στα άλλο.
Κι όμως, εκεί στα ράφια κρυμμένα περιμένουν τα καλά βιβλία να τα βρεις. Δεν σου τραβούν το μάτι, είναι λεπτά και δεν πολυφαίνονται. Ώρες πρέπει να αφιερώσεις, να τα κοιτάς καλά ένα ένα, να τραβάς από τη σειρά όποιο σου κάνει εντύπωση, να το ξεφυλλίζεις, να το περιεργάζεσαι.
Εκεί, στα ράφια που συνήθως δεν έχει κόσμο, βρίσκονται κρυμμένοι θησαυροί.

Εκεί βρήκα ένα ακόμη παιδικό βιβλιοβιβλίο, αυθεντικό βιβλιοβιβλίο, αφού ο αφηγητής του και ο βασικός ήρωας είναι ο Χωρίς Οικογένεια. Ένα βιβλίο που αλλάζει χέρια, επιβιώνει στο πέρασμα των χρόνων, γερνάει, κιτρινίζει αλλά συνεχίζει να διαβάζεται και να το χαρίζεται.
Βέβαια, "τα βιβλία δεν μπορούν να μετρήσουν ακριβώς το χρόνο. Μαντεύουν το πέρασμα του στα πρόσωπα των κατόχων τους."
Κάποτε οι κάτοχοι αφήνουν σημάδια, λεκέδες, τσαλακωμένες σελίδες ή αφιερώσεις στις λευκές σελίδες, δείγμα ότι το βιβλίο αγαπήθηκε και χαρίστηκε.
Άλλοι το αγαπούν, άλλοι αδιαφορούν και άλλοι το μισούν θανάσιμα. Συνεχώς αλλάζει μέρη, μια βρίσκεται σε όμορφες βιβλιοθήκες παρέα με καλούς φίλους που τον υποδέχονται εγκάρδια, τον Σεβάχ τον Θαλασσινό, την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων, τον Πινόκιο, και μια σε μέρη όχι τόσο φιλικά που οι νέες γυαλιστερές νέες εκδόσεις τον περιγελούν: Απολίθωμα παλαιοντολογικό, σε διαβάζανε δεινόσαυροι, πόσες σελίδες σου λείπουν, πόσα τυπογραφικά λάθη έχεις, δεν θα διαβαστείς ούτε στον αιώνα τον άπαντα, δεν ξεκινάς για πολτοποίηση... και άλλα τέτοια.
Αλλά αυτά δεν είναι τίποτα μπροστά στα επόμενα που το βρήκαν, βρέθηκε ακόμη και σε χέρια ανθρώπων κακών που είχαν βαλθεί να καταστρέψουν όλα τα βιβλία του κόσμου, τα παιχνίδια, τη χαρά, τη γνώση και είχαν βάλει σκοπό να δημιουργήσουν ένα τερατόμορφο σύμπαν από άβουλους μεταλλαγμένους ανθρώπους.

Μάλλον τα δύο αγαπημένα βιβλία των συγγραφέων, Σπύρου και Μάνου Βενιέρη, θα είναι δίχως άλλο το Χωρίς οικογένεια και το Φαρενάιτ 451.